Η ζωγραφική της ΚΙΠ αντανακλά μια σεμνή πορεία επίγνωσης της λέξης ‘δημιουργίας’. Η ΚΙΠ ξεκίνησε από το 1985 να εξερευνά τον εξωτερικό κόσμο ζωγραφίζοντας πρωτογεωμετρικές εικόνες. Έκανε ένα σύντομο σταθμό (1990-92) στην αφαίρεση με τα αποκαλούμενα ‘πενάκια’ ‘αποτυπώνοντας σε άσπρο φόντο την αμφιταλάντευσή της ανάμεσα στην εικόνα και την αίσθηση των εντυπώσεων. Για μία τριετία (1996-1999) βυθομέτρησε τον ρομαντισμό της στις παραστατικές απεικονίσεις εξιδανικευμένων νεαρών γυναικών ενταγμένων στο σύγχρονο αστικό τοπίο και δημιούργησε εικόνες αναχρονιστικές με κοινό παρονομαστή την ψευδαίσθηση.
Από το 2000, καταστάλαξε στην άποψη ότι η έννοια της ‘δημιουργίας’ αναφέρεται στην ύπαρξη ενός χώρου τον οποίο πρέπει να καλύψει με γεωμετρικά σχήματα και ακανόνιστα χρωματικά πεδία χωρίς να συνωστίζονται και χωρίς να αφήνουν άδειο τον χώρο από τα συναισθήματα. Στις ενότητες Χωρικές Συνθέσεις, Αρμονίες σε Κόκκινο – Μαύρο (2000-4) και Χωροθεσίες (2005-06) ανέδειξε σε εικόνες με κατασταλαγμένα ζωγραφικά μορφότυπα την αξία της συνύπαρξης της γεωμετρικής γραμμής με τη χρωματική ρευστότητα. Η γεωμετρία αναφέρεται στην ευταξία του εξωτερικού κόσμου όπως τον αντιλαμβάνεται η καλλιτέχνης και τα χρωματικά πεδία στο εσωτερικό νόημα των σχημάτων με το οποίο τα φορτίζει. Μάλιστα στις Χωροθεσίες, τα μορφικά στοιχεία σαν καρικατούρες αυτοκινήτων ή ζώων που εισέρχονται ή αποχωρούν από τη γεωμετρική εικόνα ενισχύουν τη δύναμη της γεωμετρίας και του χρώματος στον αμφιβληστροειδή. Στη συνέχεια, αυτά τα ελλειπτικά μορφικά στοιχεία ζώων και αντικειμένων υιοθετήθηκαν από την ΚΙΠ για να ενισχύσουν την εντύπωση μιας ονειρικής πραγματικότητας.
Έτσι, στη νέα σειρά έργων με τίτλο Μαγική Γεωμετρία το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει καθώς το όνειρο διαπερνά τη γεωμετρία. Η εμφάνιση των ελλειπτικών μορφών στη σύνθεση είναι απρόβλεπτη και ακόμη περισσότερο, απρόβλεπτα εντυπωσιακό είναι το αποτέλεσμα όταν αυτές διαπλέκονται με τις γραμμές και τα ακανόνιστα χρωματικά πεδία. Σαν το όνειρο να χαλά την τάξη, σαν μια καρικατούρα να διασπά τη γεωμετρία και να τονίζει την ασυνέχεια του ρυθμού. Πρόκειται για μικρές οπτικές παρεμβολές σαν τις μικρές ζαβολιές των παιδιών από μια έντιμη ζωγράφο που ντύνει το ορθολογικό βλέμμα του εξωτερικού κόσμου με τη χαρά του παιχνιδιού.
(κείμενο καταλόγου, Κολέγιο Αθηνών, 2008)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου