Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Το περιθώριο και ο Χρήστος Μπουρνάκας


Ο Χρήστος Μπουρνάκας παίζει το παιχνίδι με το περιθώριο, από τότε που αποφάσισε να υπηρετήσει τη ζωγραφική, με τους δικούς του κανόνες. Έχει πολλές περιθωριακές εμμονές που αντανακλώνται σ’ έναν ιδιόμορφο τρόπο ζωής, είναι αθεράπευτα ρομαντικός να πιστεύει στη συναισθηματική αξία της τέχνης, έχει παραδοθεί στον αχαλίνωτο κόσμο της φαντασίας και αδυνατεί να χρησιμοποιήσει ή, να ενταχτεί στους λογικούς κανόνες που διέπουν το σύστημα της τέχνης. Για πολλά χρόνια δεν έχει εκθέσει σε αθηναϊκή αίθουσα τέχνης αλλά ζει από τις συνεργασίες του με ‘πάτρωνες’ -στην κλασική έννοια του όρου- και με συλλέκτες. Ζωγραφίζοντας εικόνες του σύγχρονου κόσμου, επινόησε την τεχνική spaghetti, την τεχνική smoke και την τεχνική ice για να αφήσει περιθώρια στον θεατή να ‘ζυμωθεί’ με την αλαζονεία της ζωγραφικής του. Το περιεχόμενο δεν είναι ούτε αυθαίρετο ούτε ασήμαντο. Απλά βρίσκεται σε αντίθεση ή, αντιπαράθεση με τη Χεγκελιανή και την Καντιανή πορεία της δυτικής τέχνης που θέλει τον καλλιτέχνη να έχει συνείδηση και κατά συνέπεια έντονη αυτοκριτική για να είναι σε θέση να ολοκληρώσει την ιστορική της πορεία.
Ο Χρήστος Μπουρνάκας, ζωγραφίζει χωρίς να μιμείται άλλους ζωγράφους, χωρίς να ξεσηκώνει και να αναπτύσσει στοιχεία που είδε στα έργα άλλων καλλιτεχνών. Φαντάζεται τοπία δικής του εμπειρίας που δεν αγγίζουν το υπερβατικό και ξεφεύγουν από τη γνωστή αντίληψη για το αστικό τοπίο. Η ζωγραφική του δεν μπορεί να ενταχτεί εύκολα σε κάποιες από τις γνωστές κατηγορίες αφού οι εικόνες του, ούτε υπερρεαλιστικές είναι, ούτε εξπρεσιονιστικές, ούτε κλασικές, ούτε καταναλωτικές να μας ανοίγουν τα μάτια στο υποσυνείδητο, να μας συμβιβάζουν με την κατανάλωση, να μας εκτονώνουν με τη χειρονομία τους. Είναι πίνακες ζωγραφισμένοι με αισιοδοξία από έναν απελπισμένο ζωγράφο που βρίσκεται χωρίς ιδεολογία, να εκτονώνει και να ικανοποιεί την ανάγκη του να χρωματίσει τις επιθυμίες του.
Αυτά τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν σαν προσωπικότητα και ως ζωγράφο, να μην θέλει να αλλάξει τίποτε στον κόσμο, να μην θέλει να αναπαραστήσει τα προσφιλή και ορατά για χάρη ενός φιλότεχνου κοινού μήπως παραβιαστεί το όνειρό του, είναι συμπτώματα ενός περιθωριακού καλλιτέχνη αυτό-εξορισμένου να ζει το όραμα της ελπίδας και την ταραχή της απελπισίας 

(Αίθουσα τέχνης Δημ.Πανταζίδη, 2001)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου