Μικρές εικόνες οπτικής ποίησης, τολμηρά κινήματα της ψυχής αιφνιδιαστικά και ανεξέλεγκτα, πλαισιωμένα από φύλλα ελιάς σα να στεφανώνουν την «ηρωική εποχή» της ζωγραφικής που ξαναζωντανεύει σε μικρά χαρτόνια. Ο Μαρίνος ακουμπά πάνω στην επιφάνειά τους τη διαφάνεια του ψυχισμού του. Σχεδόν δύο δεκαετίες αποχής από τον μουσαμά και τα πινέλα, γοητεύτηκε από την αφή του πηλού και τις απαλές τονικές μεταβάσεις της λιθογραφίας και ασκήθηκε στα ιδεατά κεραμικά πορτρέτα και τις λιθογραφικές σκηνές λαϊκής καθημερινότητας. Σήμερα, το βάρος της γοητείας τον έχει ωθήσει στην παράβαση. Η δυσπιστία του στην ζωγραφική εικόνα που συστηματικά αντιστρατευόταν για καιρό φαίνεται να έχει υποχωρήσει. Μαζί και ο φόβος του μήπως παρασυρθεί στην ευκολία της παραγωγής.
Αν από αντίδραση έφτασε στο άλλο άκρο, ώστε για χρόνια να παραμελήσει τη ζωγραφική διαδικασία σαν να πάλευε με μια θεληματική αναπηρία που προκαλεί η υποχώρηση μπροστά στην κυριαρχία της εικόνας, εντούτοις η ποιητική σύλληψη του κόσμου τον κράταγε ξύπνιο και έβαζε σε ενέργεια όλες εκείνες τις δυνατότητες που αναθέρμαναν την επιθυμία του να ανασυνταχθεί ώστε να ξαναβουτήξει τα πινέλα στα χρώματα και να ζωγραφίσει. Σπάνια τα ζωγραφικά έργα του Μαρίνου. Έκπληξη στα μάτια όσων δουν την ιδανική απλότητα με την οποία αποτυπώνει σε εικόνα τη φευγαλέα εντύπωση, την ηρεμία της ψυχής ακόμη και τη διαίσθηση της στιγμής.
Κάθε εικόνα του Μαρίνου και ένα λιθαράκι της φαντασίας επάνω στην αρχιτεκτονική της ηθικής και των αισθημάτων. Μια ακατανίκητη πορεία να εκφράσει το όραμα ενός Παραδείσου, μιας ποιητικής ουτοπίας που το μεταφυσικό της νόημα το συλλαμβάνει η ψυχή με δονήσεις και το αποτυπώνει ο χρωστήρας του με τα γαλάζια. Υπάρχουν ζωγράφοι που βλέπουν στο γαλάζιο τη σύμπραξη του ουρανού με τη θάλασσα και άλλοι που ξεδιπλώνουν στο γαλάζιο τα όνειρά τους. Υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν στο γαλάζιο το μαύρο και εκείνοι που αφήνουν στο γαλάζιο τα μελτέμια του έρωτα να φυσούν. Για τον ζωγράφο που είναι ποιητής το γαλάζιο είναι ένα απέραντο καταφύγιο της διάνοιας και των ψυχικών συνειρμών. Στο γαλάζιο του Μαρίνου, οι αντιφάσεις συμφιλιώνονται, η αισθητική εξαφανίζεται, το όνειρο φτιάχνει το παραμύθι, οι ερμηνείες εξαφανίζονται. Στο γαλάζιο του Μαρίνου, η ελευθερία και η αλήθεια δεν έχουν όρια όπως για τον Ελύτη, στην εξοχή της ποίησης δεν έχουν πια στέγες τα σπίτια!.
(κείμενο ατομικής έκθεσης στην γκαλερί Περιπλάνηση 15 /11 – 15/12/ 2007. Αναδημοσίευση στο περιοδικό Νέμεσις (2007, τεύχ. 80 σελ. 96-98)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου