Στα πρώτα της βήματα σε δημόσια έκθεση στα μάτια του κοινού, περιλαμβάνει στους πίνακές της, εικόνες μόνον του άμεσου οπτικού της ορίζοντα, εικόνες διερεύνησης του αντικειμένου. Στις διαφορετικές στάσεις των μοντέλων, στον εσωτερικό, κυρίως και λιγότερο στον εξωτερικό, χώρο ξεδιπλώνεται ο εσωτερικός μονόλογος της ζωγράφου. Στις λεπτές κομψές κινήσεις των χεριών τους, η ποιητική μοναχικότητα. Πρόκειται για μια ζωγραφική με κέντρο την ανθρώπινη ύπαρξη.
Για την Όλγα-Μαρία ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος να εκφράσει τις εντυπώσεις και την πληθώρα των αισθημάτων στην επαφή της με τον κόσμο των ιδεών και των μορφών είναι τα μορφότυπα του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού. Στον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό εντόπισε τη δυνατότητα να μιλάει με νευρικές πειθαρχημένες χειρονομίες, να αποφεύγει τη λεπτομερή περιγραφή της φόρμας και να δημιουργεί την απροσδιοριστία και τη χαλαρότητα του συνόλου που απαιτείται, ώστε ο θεατής να μπαίνει στη διαδικασία του διαλόγου με το θέμα και το υποβόσκων συναίσθημα.
Στη πλειοψηφία τους πρόκειται για έργα ζωγραφισμένα με σκοτεινούς γκρίζους τόνους που διατυμπανίζουν τη συναισθηματική αντίληψη του κόσμου στον οποίο αρχίζει να διεισδύει η Όλγα Μαρία, παρά την αλήθεια που φέρει μέσα της σαν άτομο. Γι’ αυτό ακριβώς και η ζωγραφική της, είναι μία ζωγραφική παρατήρησης και αναγνώρισης περισσότερο του κόσμου, παρά αποκάλυψης. Η Όλγα Μαρία ξεκινά από τη παραδομένη γνώση της Ιστορίας Τέχνης μια πορεία αυτογνωσίας, χωρίς να αγχώνεται να πείσει το κοινό για την πρωτοτυπία της σημερινής τέχνης. Έτσι θέτει σε δοκιμασία την ευπιστία μας και σε αναμονή την υπομονή μας.
(κείμενο καταλόγου, στο Ιστορικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης 16-22 Μαΐου 2007. Αναδημοσίευση με αφορμή την έκθεση στη γκαλερί της Έρσης, 2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου